شعرهای فرزانه طاهری

آتشی هستی وافروخته ای کاه مرا

باغ پاییز ندارد غم جانکاه مرا

آخرین برگ درختم که اسیربادم

دیدی آخرکه چه آرام به خاک افتادم

بی تو هربرگ زتقویم مرا می کاهد

دوریت جان مرا.. عمرمرا می کاهد

باورم کن که من از قهوه ی توتلخترم!

سردویخ بسته که از سردی آن سردترم!

خنده ی زورکی مرده که برلب داری

می کندفاش چهانقشه که درسرداری

باورم کن که دگر سخت زپا افتادم

مثل آن قهوه ی سردازدهنت افتادم

سعی کردم که شوم لیلی شیرین سخنت

چون زلیخا که ز تن پاره کنم پیرهنت

گاه وبیگاه چنان موج بسویت آیم

ساحلم باشی وآرام بسویت آیم

توولی هرقدم از من دوقدم دورشدی

دراتاق منه تنها شب بی نورشدی

شب به شب قرص مسکن نکندآرامم

ازدرون سوخته ام.. سوخته ام ویرانم

دست بردارازاین گوشه کنایه زدنت

برگ خشکم مکنم خرد به زیرقدمت

دورشوازبرمن دیده بپوشان ازمن

می شناسم دگرت روی مپوشان از من

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: